Een vrijdagmiddag in 1976. Als mijn vader klaar is met zijn werk kijken we samen naar de Duitse tv. Op de ARD zijn er een half uur lang ‘plakfilms’ te zien… ‘zwart-wit’ comedy uit de oude doos. In hoog tempo worden er zoveel mogelijk visuele en fysieke grappen gemaakt waar mijn vader en ik samen om lachen. Taarten in het gezicht. Uit elkaar vallende auto’s. Broeken die op de enkels worden getrokken. Geraffineerde onderbroekenlol van Harry Langdon, Ben Turpin, Harold Lloyd, Charlie Chaplin, Buster Keaton.
Laurel and Hardy maken de meeste indruk. Den Dikke en den Dunne (op zijn Brabants) zou mijn vader zeggen. Jarenlang zijn Oliver Hardy en Stan Laurel een onafscheidelijk duo. De onderlinge verhoudingen zijn duidelijk. Dom en nog iets dommer (hoge en lage status) en tegelijk vrienden voor het leven. Overal en altijd herkenbaar door de bolhoeden en de vaste maniertjes van het duo
Viel ik als kind vooral voor het taartgevecht dat totaal uit de hand loopt, nu vind ik nu de introductie naar het gevecht, waarbij Oliver (de Dikke) tot twee keer toe een banaan in de handen van Stan probeert te duwen, een staaltje hogere clownstechniek.
De helderheid waarmee wordt verteld. Een verkoper komt uit een winkel gelopen en glijdt uit over een bananenschil. Het duo schrikt. Hardy kijkt naar zijn banaan en wil af van het bewijsmateriaal. HIj pakt met zijn vrije hand de hand van Stan en wil de banaan lozen. Achteloos stopt hij hem in zijn eigen hand terwijl de hand van Stan terugvalt. En daar is hij dan weer heel verbaasd over. ….probeer het gerust eens uit voor de spiegel… ik zal je zeggen, dat valt niet mee.
Ook in rustige scènes zit enorm veel kunde en vakmanschap. Kijk eens goed naar het ontspannen klaarmaken van deze lunch.
Stan (de Dunne) begint met koffie zetten, maar gooit terloops het water in de voorraadbus, die hij daarna leegt in de koffiepot. Hij verplaatst met het schoonmaken twee blikken waardoor Oliver (de Dikke) de voorraadbus openmaakt met de blikopener. Als Stan brood smeert dan bebotert hij het brood in plaats in plaats van het sneetje…en ondertussen loopt de spanning tussen het duo op in het pom-pomliedje. De nonchalance van de handelingen in combinatie met de oplopende ergernis. Dat is gewoon heel goed gespeeld en getimed.
De films van Laurel en Hardy zijn eindeloos studie materiaal voor de clown. Er zijn steeds nieuwe dingen te ontdekken. Daar had ik als kind geen weet van. Toen genoot ik vooral van de ontuitputtelijke voorraad grappen en achtervolgingen…op de schoot van mijn vader.
