Zo’n 10 jaar geleden reed ik op een doordeweekse avond met mijn goede vriend Theo richting Wageningen. Op weg naar een voorstelling van een groep Russische clowns van wie we nog nooit hadden gehoord…Semianyki clowns.
De eerste 10 minuten moest ik ontzettend wennen aan de groteske witte schmink van de spelers maar toen was ik verkocht. In hoog tempo werd de ene na de andere kolderieke familiesituatie voorgeschoteld. We zaten ademloos te kijken naar een mengeling van slapstick, dans en beeldpoëzie.
Er is al een veel te zien in de trailer van toen
de groteske archetypes. De sullige vader, de charmante regelende moeder, het brutale zoontje, het nerderige meisje en het jongste zusje. Het ritme. De dans. De helderheid van het beeld. Het vergroten van beeld en emotie.
De clowns van Semianyki komen uit de school van Slava Polunin. Een russische clown die de clownsgroep Licedei oprichtte in 1968 in Sint Petersburg. Dezelfde clowns zijn onder die naam terug te zien in het volgende fragment.
Ik heb dit fragment al 100 keer gezien en ik kan er naar blijven kijken omdat ik toch elke keer weer kleine nieuwe dingen blijf ontdekken. Vier clowns komen op en willen ‘gewoon’ op een rijtje gaan staan…Het blijkt een weg vol obstakels te zijn. Dit fragment laat wat het belang van ritme is. En het spelen met een groep en de eenling die erbuiten staat. Hier wordt eindeloos mee gewisseld. En de kracht herhaling van de beweging en variatie op die herhaling. Van rust en het langzaam vergroten van de handeling. De scene is als een zorgvuldig gecomponeerde partituur.
De weg van de clown zit vol obstakels die moeten worden overwonnen. Kijk maar eens naar het volgende fragment.
Een clown houdt van zijn of haar probleem. Het geeft de mogelijkheid om te spelen met het verlangen en het falen al komt dat laatste niet echt tot zijn recht in dit fragment. De nadruk wordt gelegd op de virtuositeit van de oplossingen en de eigen logica van de clown. Helemaal aan het einde van de scene heeft hij de mogelijkheid om zijn glaasje op een ‘gewone’ manier op te drinken maar hij kiest voor zijn eigen clownslogische oplossing.
Semianyki clowns gaat tegenwoordig door het leven als show LoDka. Ik hoop dat er tijden komen dat we ze gewoon weer kunnen zien in Europa en de rest van de wereld. Want dan rij ik zeker weer naar Wageningen!
